Portyk budynku został ujęty w wojewódzkiej ewidencji zabytków.

Portyk Zakładu Przyrodoleczniczego nr 1- obecnie Sanatorium „Mewa V”, położony na terenie Dzielnicy Uzdrowiskowej

Zakończenie budowy obiektu nastąpiło w 1968. Budynek zaprojektowany został przez architektów: Tadeusza Ćwierdzińskiego i Zofię Eldring. Ma nieregularny kształt, zbliżony do dwóch nakładających się prostokątów: dłuższego na osi wschód-zachód i krótszego na osi północ-południe. Bryła na osi wschód-zachód ma przyziemie oraz wysoki parter, natomiast bryła na osi północ-południe charakteryzuje się wysokim parterem i piętrem oraz częściowym przyziemiem (od południa). Obiekt posiada dwa dziedzińce wewnętrzne.

Główne wejście do zakładu zlokalizowane jest od strony ulicy Rafińskiego. Zdobi je wysoka na dwie kondygnacje, wygięta w kształcie łuku, mozaika ceramiczna według projektu Ireny Zahorskiej i Olgierda Szerląga. Mozaika ta uznawana jest za przykład zdobnictwa charakterystycznego dla polskiej architektury lat 60. i 70. XX wieku. Mniejsza mozaika - również wysokości dwóch kondygnacji - znajduje się na ścianie budynku od ulicy Zdrojowej.

Mozaika zdobiąca budynek przy ul. Rafińskiego powstała w końcu l. 60 XX w. lub pocz. 70. XX w. Budynek przekazano do użytku w 1966 r., jako nowoczesny zakład przyrodoleczniczy Przedsiębiorstwa Państwowego „Uzdrowisko Kołobrzeg”, zaplanowany na 2500 zabiegów dziennie. Została zaprojektowana przez lokalnych artystów plastyków Irenę Zahorską i Olgierda Szerląga. W l. 60.i 70. XX w. mozaiki tego typu, dużej skali, były charakterystycznym elementem zdobniczym w miejskiej przestrzeni publicznej.

Monumentalna mozaika obejmuje całą płaszczyznę dwukondygnacyjnej ściany frontowej budynku sanatoryjnego, o wklęsłej łukowej linii. Jest to kompozycja abstrakcyjna (niefiguratywna), zestawiona z drobnych elementów ceramicznych oraz kamieni granitowych (otoczaków), ułożonych na zaprawie spajającej. Pole obrazowe na całej wysokości wypełniają pionowe pasy o nieregularnych krawędziach (wklęsłych, wybrzuszonych, owalnych). Przecinają je poziome, cieńsze pasy o swobodnej linii, przechodzące w układ koncentryczny wokół kulistej formy, umiejscowionej w górnej części kompozycji (nieco przesunięta z osi środkowej). Kolorystyka stonowana, ograniczona jest do kilku barw: bieli, naturalnych ocieni „piaskowych” (beży, jasnych brązów), grafitu. 

Mozaika stanowi dobro kultury współczesnej o unikalnej wartości artystycznej, pozytywnie oddziałuje i wybitnie waloryzuje otaczającą przestrzeń nowoczesnej architektury sanatoryjnej

Więcej informacji:

Miejski Konserwator Zabytków - Kierownik Biura
JOLANTA HRYNIO
tel.: +48 94 35 51 638

Główny Specjalista
MALWINA MARKIEWICZ
tel.: +48 94 35 51 677