Zespół budynków dawnego ewangelickiego Klasztoru Diakonis, w skład którego wchodzą: kościół rektoralny p.w. Niepokalanego Poczęcia NMP, dom parafialny i Dom Księży Emerytów w granicach parceli.

Kościół pierwotnie pełnił funkcję kościoła garnizonowego. Zespół budynków dawnego ewangelickiego klasztoru Diakonis.

Dom Parafialny stanowi część dawnego klasztoru niemieckich sióstr zakonnych (diakonis).

Obiekt położony na terenie Starego Miasta- obszar wpisany do rejestru zabytków pod nr A-1366

Konwent diakonis konsekrowano 6.04.1886 r. Przeznaczony był dla niezamężnych córek szlacheckich i mieszczańskich, podlegał władzom prowincji pomorskiej. Kościół powstał w 1832 r., zabudowania konwentu w l. 1889-1895. Klasztor funkcjonował do końca II wojny światowej. W 1945 r. o. P. Maciejowski, franciszkanin z Niepokalanowa utworzył tu pierwszą parafię katolicką w polskim Kołobrzegu, a zabudowania mieszkalne  przeznaczono na klasztor franciszkański. W l. 50. XX w. zostały one odebrane i zaadaptowane przez władze miejskie na mieszkania komunalne. W pocz. l. 90. XX w. zwrócone kościołowi katolickiemu. Obecnie mieszczą kościół rektoralny pw. Niepokalanego Poczęcia NMP, siedzibę parafii, Dom Księży Emerytów.

Zespół zabudowy dawnego klasztoru ewangelickiego położony jest w południowej części Stare-go Miasta, zajmuje zachodnią część kwartału wydzielonego ulicami: Katedralną, Rzeczną, Brzozową i G. Narutowicza. Po stronie północnej usytuowany jest kościół, a zespół poklasztorny to odrębna, dwuskrzydłowa budowla na rzucie odwróconej litery „L”, z fasadami od ulicy Katedralnej (7-osiowa) i Rzecznej (19-osiowa). Całość wraz z kościołem tworzy wewnętrzny dziedziniec z wjazdem od strony ul. Brzozowej. Budynki zakonne wymurowane są z cegły, o zwartych, wydłużonych, dwukondygnacyjnych bryłach, nakrytych dachami siodłowymi. Elewacje ujednolicone, w neogotyckim kostiumie stylowym, o symetrycznie powtarzających się podziałach segmentowych i bogatym ceramicznym wystroju (gzymsy, fryzy płycinowe, plecionkowe, arkadkowy podokapowy). Osie boczne i centralne podkreślają wystawki dachowe z trójkątnymi szczytami (z blendami, rozetami i sterczynami). Wejścia główne rozmieszczone są od strony dziedzińca,w dwuosiowych ryzalitach, również zwieńczonych szczytami ze sterczynami. Układ wnętrz dwutraktowy, częściowo współcześnie przekształcony.

Neogotycki zespół zabudowań poklasztornych, o zachowanej historycznej formie i wystroju elewacji, z otwartą ekspozycją widokową od strony bulwarów nadrzecznych, znacząco waloryzuje śródmiejską przestrzeń

Więcej informacji:

Miejski Konserwator Zabytków - Kierownik Biura
JOLANTA HRYNIO
tel.: +48 94 35 51 638

Główny Specjalista
MALWINA MARKIEWICZ
tel.: +48 94 35 51 677